Een bijzonder mooie ervaring
Intussen zijn we alweer een aantal weken terug uit Malawi maar het lijkt soms nog zo
kort geleden. Wat was het een prachtige reis!
Op 15 maart zijn Anna Maria, Louise, Els en ik (Ankie van den Akker) vertrokken naar Malawi. De voorbereidingen waren al gestart in oktober en intussen hadden we meerdere koffers met speelgoed,
kleertjes en schoolspullen verzameld. We waren er klaar voor!
Na een lange vlucht, vele controles, schoenen uit, schoenen aan kwamen we aan in Lilongwe
op het vliegveld waar Lemani (ons steun en toeverlaat in Malawi) ons op wachtte op het
vliegveld. Wat een warme begroeting was dat.
We zouden tijdens ons verblijf bij Lemani zijn ouders in Dzoole Village verblijven maar omdat
door Cycloon Freddy het toilet was weggespoeld, was dit helaas geen optie. Hierdoor
verbleven we bij Lemani zelf, hij woont in een naburige stad.
Vanuit zijn huis hebben we iedere dag verschillende dingen ondernomen.
Als ik alles in detail zou gaan beschrijven dan zou ik een boek kunnen schrijven dus daarom
stip ik enkele bijzondere momenten aan.
We hebben alle studenten die gesponsord worden bezocht, zij kregen een brief van hun
sponsor en een paar schoenen die gesponsord waren door het Scala College in Alphen aan
de Rijn. Iedere passessie was weer een hele happening. Alle studenten hebben ook weer een brief terug geschreven aan hun sponsor. Sommigen hebben er echt een waar kunstwerk van gemaakt!
Ook heb ik mijn “eigen” student Angela ontmoet. Een meisje uiteen zeer arm gezin met een moeder en twee zusjes. Dit was erg bijzonder. Zij heeft me rondgeleid op haar school. Wat anders dan de middelbare school hier. Kale ruimtes, alleen stoelen geen tafels, soms een schoolbord maar soms ook niet. En wat moeten ze veel leren daar. Ze wil later graag een administratieve functie, hier werkt ze hard voor!
Enkele oud studenten hebben we ontmoet. Wat prachtig om te zien hoe zij terecht zijn gekomen! De één bewaker, de ander leraar of verpleegkundige iedereen heeft dankzij een goede start op de middelbare school door kunnen leren om zo, nu ze volwassen zijn een
inkomen te verdienen. Zo werd mij zo goed duidelijk wat de impact van de scolarships is.
Voor de Child day care (kinderopvang) hebben we veel speelgoed meegenomen. De kinderen hebben hier helemaal niets! Om ervoor te zorgen dat de kinderen goed om gaan met het meegenomen speelgoed hebben we eerst uitleg gegeven aan de verzorgers. Ik dacht dat dit
makkelijk zou zijn, maar niets was minder waar.
Een puzzel van een aantal stukjes was nog
ingewikkeld, logisch ook als je nog nooit een puzzel
gezien hebt. Ook memory voor ons zo vanzelfsprekend was nog zeer ingewikkeld. Maar wat vonden zij (en wij misschien nog meer) dit leuk! Iedereen was zo blij en dankbaar.
Uiteindelijk hebben we twee mooie kasten laten maken bij de timmerman en hier al het speelgoed in opgeborgen en daarnaast hebben we ook tafels en stoeltjes laten maken zodat ze niet op de grond een spelletje hoeven te doen. Ik ben zo benieuwd hoe de kinderen hier nu van genieten!!
Dan nog een dag die ik nooit vergeet, boeken halen in Blantyre een grote stad op 2 uur
rijden van Dzoole Village. Normaal gesproken dan….
We gingen met een privé minibus, Lemani, Sophex (bibliothecaris en leraar) en een
chauffeur naar de boekenwinkel. Helaas na 45 minuten rijden bleek de weg ‘weg’. Deze was
verwoest door de cycloon. Andere weg dan maar, dit zou dan wel een aantal uren langer
duren, maar we hadden de hele dag gereserveerd en die boeken wilden we wel. Helaas 5 km
voor de winkel was ook deze weg weggespoeld. Een plaatselijke jongen wilde ons wel via de
bush bush naar de winkel leiden. Dus dat leek hoopvol. Deze weg leek begaanbaar maar
helaas ook hier modder, slechte weg en uiteindelijk kwam een busje voor ons vast te zitten
vol met mensen. Dit busje wilde niet loskomen (en de mensen bleven er stug in zitten) dus
wij konden ook niet door! We waren maximaal een kilometer verwijderd van de winkel.
Onverrichte zaken weer terug 15 uur later weer thuis aan de warme maaltijd. (Later die
week is Louise nog met Lemani gegaan en hebben ze gelukkig alle boeken kunnen kopen)
Dit voorval beschreef wel de hele reis. We zaten bijvoorbeeld ook nog vast in de bibliotheek
ver van de bewoonde wereld tijdens een twee uur durende stortbui en het werd bijna
donker. Niks ging zoals het moest maar uiteindelijk aan het eind van de reis hebben we zo’n
beetje alles kunnen doen wat we wilden doen.
Nu ik terug ben vragen veel mensen wat was het leukste of het mooiste en dan zeg ik gelijk:
De mensen. Wat veel lieve, aardige, warme mensen heb ik ontmoet in Malawi, ze hebben zo
weinig maar genieten zo veel. Hier kunnen we echt wat van leren en ik hoop dat ik dit een
beetje mee kan nemen in mijn eigen leven.
Het was prachtig, hopelijk ontmoet ik deze lieve mensen ooit weer eens!
