Wond spoelen….?
Laat ik eens beginnen met het weer. Zeer zonnig en een goede tempratuur, dik 30 graden op het heetst van de dag. We zitten nu nog aan het begin van de droge tijd dus het gaat nog een stuk warmer worden.
Gelukkig koelt het ’s avonds lekker af, maar helaas hebben we nog steeds niet echt hele goede nachten gehad. De Ramadam gaat volop door, onze haan die ons om half 5 wakker kukelekuut (ja Lin kan je toch beter vissen krijgen) en we hebben ook nog gezellig muizen bij ons over de balken lopen tegen het dak aan. Ondanks dat heb ik nog geen moment spijt gehad dat ik hier zit, wat een ervaring, nu al.
Afgelopen week wat meer gekeken bij ‘out patient’, het gedeelte van de kliniek waar iedereen heen kan die ziek is. Er werkt een arts in opleiding, Mpatso en ook hier zijn er een soort van helpenden. Het gros van de patiënten heeft last van koorts, hoesten en/ of algemene malaise, daarvan heeft een groot deel malaria. Degene die geen malaria hebben krijgen paracetamol en een antibiotica. Mpatso verteld mij dat er m’n symptomatisch wordt behandeld, een patiënt verteld dat hij hoest en dat hij denkt koorts te hebben en krijgt daarom antibiotica ivm mogelijke longontsteking. Er wordt bijna nooit verder onderzoek gedaan of bv een tempratuur gemeten. Als Mpatso niet een diagnose kan stellen of er zijn geen mogelijkheden in de kliniek om te helpen verwijst hij de patiënten door naar het ziekenhuis, 50km verder op. Bv een patiënt die ik deze week zag had duidelijk zijn arm gebroken, krijgt 2 paracetamol en moet dan maar zien hoe hij naar het ziekenhuis komt. Een biketaxi wordt meestal gebruik van gemaakt, maar ook dat kan niet iedereen betalen. Als een patient heel ziek is kan er worden gebeld met het ziekenhuis en komt er een auto de patient ophalen maar ook dit is niet ideaal omdat het soms wel uren kan duren voordat de auto er is. Er is wel een zaaltje waar de zieke patiënten kunnen liggen.
Het geen waar ik wat mee kon helpen is de malariatesten, ik denk dat er iedere dag wel 30 patienten waren met malaria, en zeker voor kinderen is dit levensbedreigend. Daarnaast kon ik helpen met wat wonden verbinden. Een meisje had haar voet tussen de spaken gekregen en bijna de helft van de voet was ontveld. De enige pijnstilling was een paracetamol die het meisje kreeg, niet dat die veel zal hebben geholpen want ze wilden daarna al direct beginnen met de wondbehandeling. Zelfstandig werken wordt lastig, omdat bijna niemand van de bevolking engels spreekt. Zelfs Mpatso heeft af en toe een talk nodig omdat sommigen alleen maar de streektaal spreken ‘Yao’ en niet goed ‘Chichewa’ verstaan.
Het werk is niet altijd effiecient en hygienisch. Een man was weggerend voor olifanten en daarbij gestruikeld, een flinke jaap in zijn been. De helpende maakte netjes een steriel veld met de spulletjes om te gaan hechten, ondertussen pakte hij nog van alles met zijn steriele handschoenen uit de laatjes. Vervolgens wilde hij gaan hechten. Ik vroeg maar netjes of ik misschien de wond eerst nog even mocht uitspoelen, zat nog allemaal troep in…hmmmm. Wel respect voor die man, hij deed z’n ogen dicht en gaf geen kik tijdens de verdoving en het hechten.
Als het niet zo druk was ging ik weer helpen bij de zwangere vrouwen en babytjes. Kan inmiddels al beetje schatten hoeveel ontsluiting een vrouw heeft J. Roelof had de weegschaal voor de baby’s gemaakt en ik kon mooi helpen door al die lieve kleine baby’tjes van een week tot 2 weken oud te wegen, vaak 2,5 kilo, volgens mij niet heel veel. De baby’s hebben niet echt luiers, het zijn gewoon 2-3 doeken over elkaar heen, tja dan kan je nog wel eens ondergeplast worden…. :-/ Ik vroeg aan zuster Phiri waarom ze niet van die luierbroekjes maken, die had ik in Lilongwe (de hoofdstad) wel gezien. Phiri verteld dat de moeders naast dat ze vaak heel arm zijn ook gewoon niet beter weten. 1 voorbeeld waarbij je denkt, wat leven mensen in de villages in een klein wereldje.
Verder met verschillende medewerkers gepraat over verbeteringen voor de kliniek en afspraken gemaakt voor vergaderingen met Jordan (medewerker van HELP) en een paar medewerkers van de kliniek om te bespreken waar we het best geld voor kunnen gebruiken en hoe we dit verder in gang gaan zetten. Heb al 1000den ideeën!
Het weekend zijn we naar Mangochi gegaan voor onze Visa, die hebben we nu voor 3 maanden. Voor de rest van het jaar zijn we nog steeds bezig, gaat niet heel makkelijk, maar we zijn samen met Jordan aan het kijken hoe we hier aan kunnen werken….wordt vervolgd.
Daarna zijn we doorgereisd naar Monkey Bay, er was een feestje van een vrijwilliger die weer teruggaat naar Amerika en die de HELP medewerkers goed kennen. Meegereden voor 200 kwacha (1 euro) op een pick-up truck die goed vol gestopt wordt met mensen en waar 2 mannen rustig 8 biertjes achterover tikten en de flesjes zo op de straat gooiden.
Monkey bay, lekker op een strandje onder een boompje. Het was wel een soort van hippy feestje wat niet altijd helemaal ons ding is, maar wel heel relaxt. Mooie zonsondergang kunnen spotten en de hippo’s die ’s avonds uit het water komen en het land op gaan. Echt even vakantiegevoel.
De foto’s komen nog. Het internet hier is te traag om de foto’s te downloaden.
Tot de volgende keer! Bedankt voor alle leuke berichten. Het is erg leuk om een beetje op de hoogte te blijven.