The Malawian-way of living
Het was 18 augustus en ik ga maar eens achter ons transport aan vissen, want tot op dat moment heb ik er nog niets van gehoord en het zou toch echt een paar dagen na ons aankomen.
Een dag later het bericht waar ik op zat te wachten….. of toch niet.
Het transport stond al 10 dagen op het vliegveld.
echt gerust was ik er niet op dus besloten we de volgende dag meteen maar naar Lilongwe te vertrekken, zodat we zaterdag onze spullen konden klaren, want we hadden immers de juiste papieren dus een veel problemen kon het niet geven. Maar hier begon het pas…..
De reis was weer een avontuur op zich.
In de bus vingen onze neuzen al snel een heerlijke odeur. Een meesterlijke mix van kippen met bijbehorende uitwerpselen op de grond, mensen die hun gekochte vissen op hadden gehangen aan het bagagerek. Huh…. Bagagerek???? Ja we hadden geluk we hadden een rit in een grote bus en zaten ook nog op een stoel. Dat gebeurt je maar zelden. Op de bus zit de zogenaamde collector.
Met hem onderhandel je over de prijs en hij zorgt ervoor dat alle bagage op de één of andere manier op, in, achter of op de bus wordt geplakt.
We reisden samen af met nog wat andere mensen die hier voor bijvoorbeeld het Amerikaanse pce-core aan het “werk” zijn. Maar daarover later meer, want dat is wel een verhaal apart waard.
Deze gingen ook naar de hoofdstad om daar te paraderen op een fund-raiser voor HELP Malawi.
Dit feest werd georganiseerd door Amerikanen die het werk van HELP hadden gezien en daar wel een inzamelingsavondje voor andere, veel te rijk geworden over de rug van Malawianen, Amerikanen.
Brechje en ik besloten daar ook heen te gaan. We waren immers uitgenodigd en we waren er nu toch. Al gauw hadden we spijt van onze keus. Daar stonden we tussen deze rijke stinkerds die hun geld verdienen met de handel in tabak, katoen of andere zaken. Op dit hypocriete feestje, want dat was het echt, wisten de mensen niet eens waar ze voor kwamen. Zo werd mij een paar keer gevraagd wie ik was en wat ik deed….Nou van HELP Malawi hadden ze nog nooit gehoord laat staan dat ze wisten dat de avond voor HELP Malawi Bedoeld was. Ze kwamen alleen om te eten en zuipen en te netwerken. De presentatie van onze Amerikaanse vrienden werd daarbij totaal genegeerd en met veel pijn en moeite kwam er wat geld op tafel voor de stichting. (Genoeg geklaagd)
Zaterdagochtend in alle vroegte onze luchtvracht ophalen. Althans dat hadden we gedacht.
We moesten, ondanks dat we alle benodigde papieren hadden, maar om toestemming vragen bij een MRA (malawian Reveneu agency)kantoor in een andere stad Blantyre en ook dat is weer twee dagen reizen. Malawi is wat dat betreft echt een land waar je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Immers hoorden we pas een dikke week na de aankomst van het transport dat het was aangekomen en wouden ze ons daarvoor ook de opslag kosten in rekening brengen.
Uiteindelijk voor elkaar gekregen dat we dat moesten betalen vanaf het moment van aankondiging dus dat scheelde weer een beetje.
Vervolgens zijn we twee weken bezig geweest om de spullen door de douane te krijgen wat gister dan eindelijk gelukt is, maar wel weer 14 dagen opslag kosten verder. Afgelopen maandag na de goedkeuring in alle vroegte is Roelof weer naar de hoofdstad afgereisd om vervolgens daar weer te horen dat we het niet mee gingen krijgen, omdat het akkoord daar niet bekend was. Na veel zeuren, uitleggen, bellen, maar vooral wat geld op tafel konden we het dinsdag eindelijk inladen. Welkom in het Malawiaanse systeem zullen we maar zeggen. En geloof het of niet, maar zo gaat alles hier in Malawi. Maar ik vind het best lachen, want je moet elke dag oplossingen verzinnen voor de meest bizarre dingen.
Anna-Maria, Maurizio en Louise zikomo kwabiri voor de handige en lekkere kado’s die we in het transport vonden.